Na een rustige nacht met een gekko op mijn kussen, dat naast mijn bed lag tegen negenen weer opgestaan. Aan de zee ontbeten en daarna een stukje gesnorkeld. Was geen succes, de zeebodem ligt bezaaid met afval en op de zee die erg rustig was dreef een bruine substantie. Het water was ook niet lekker helder maar dat komt ook door de zandbodem. Na ongeveer vijf minuten kokhalzend de zee verlaten en eerst mijn tandjes gepoetst om wat visioenen kwijt te raken.

Na grondig te hebben gedoucht en nadat Wilma de bruine substantie uit mijn zwembroek had gewassen zijn we naar de bus gewandeld die ons naar de havenstad op het meest westelijke puntje van Bali zou brengen. Zo'n bus rit is gewoon een groot ritueel. Eerst begint het gesoebat rond de prijs. Vervolgens stopt de bus regelmatig om gezegend te worden. Door een waarschijnlijk geestelijke worden er rijstkorrels op het voorhoofd en keel van de chauffeur en bijrijder geplakt. De bus en chauffeur worden ook besprenkeld en ze krijgen een bloemetje achter hun oor als bewijs dat ze geweest zijn. Vervolgens rijdt de chauffeur weer als een waanzinnige naar de volgende tempel waar weer wat wordt geofferd. Ik heb in een paar dagen Bali honderden keren meer ingehaald, en de dood heel dicht bij zien komen, dan in de rest van mijn leven.

In de havenstad op zoek gegaan naar een stukje WiFi. Kwamen we in een internetcafe terecht met schermen waar stukken uit gevreten waren, volle asbakken en verschrikkelijk ranzige tafels en banken, dat we dat maar overgeslagen hebben. Tot slot een sim kaart kunnen kopen waardoor we nu overal bereik hebben. Het was overigens een grote vuilnisbelt, afval ligt overal, men laat alles gewoon vallen. In een parkje aan zee zat een mevrouw vlak naast ons op haar gemakje op haar hurken haar behoefte te doen. Die bruine billen zijn dan wel een voordeel, het valt een stuk minder op. Flesje water, beetje spoelen en de sarong kan weer naar beneden. Beetje op het pad blijven daar. De trottoirs zaten vol met gaten, in een gat zat nog een nestje jonge honden. Ook dat gaat hier gewoon door. Bij elk huis lopen een of meerdere honden los rond. Na nog een zakje fruit en wat drinken gekocht te hebben maar weer teruggegaan met een ander busje, weer wat gesoebat over de prijs, was een oudere bus dus voor 5000 roepie per persoon mochten we mee. Nog even tanken onderweg en we werden na nog een inhaalmanoeuvre waarbij de tegenligger zelfs begon te seinen en te toeteren, dat doen ze anders nooit, op de millimeter weer op onze eigen weghelft beland. Je denkt die is geschrokken, die haalt drie weken niet meer in. Vergeet het maar bij de eerst volgende onoverzichtelijke bocht weer vol naar rechts en gas erop. Ging goed, maar daar is waarschijnlijk verschrikkelijk veel voor geofferd. We zijn heelhuids bij de zijweg die naar ons huisje leidde afgezet. Was wel heel heet geworden inmiddels. Toch nog even halt gehouden bij een man die kokosnoten uit een palmboom aan het halen was. Hij klom als een kat (Sylvana vindt aap niet mogen) naar boven hakte de kokosnoten los en liet ze aan een touw naar beneden zakken. Poseerde nog voor de foto, aan de stam, met zijn blote voeten een handje los, metertje of 8 hoog, maakt allemaal niet uit. Weer terug gelijk het zwembad in gedoken. Zelfs mijn handen lijken hier te verbranden. Hierna het weblog een stukje bijgewerkt. En naar ons restaurant gegaan waar we voor de derde avond op rij de enige gasten waren buiten wat lokale jeugd. Op de brommer werd weer een biertje gehaald had er dit keer gelijk twee besteld, heb ik vanavond ook nog wat. Het moet natuurlijk wel een beetje op vakantie lijken. Nu zitten de dames weer klaar voor de revanche met canasta. We zullen zien